Happiness is the way!

Zondag avond, net terug van de warung. Er voor nog even geskypt met oma, goed om haar stem te horen. Dat maakt het wel dat ik haar nog meer mis dan ik al doe. Dat is de keerzijde van het op twee plekken ‘thuis voelen’. Als je op de ene plek bent, mis je de ander. En nu al helemaal, nu ik weet dat ik een plek zal moeten kiezen, betekend dat ik een andere plek moet achter laten. Niet voor altijd natuurlijk, maar op een plek zal ik me toch moeten vestigen… en laten mijn twee plekken nu eens 14000km van elkaar liggen.

Want ja, ik kan wel zeggen dat ik op twee plekken een thuis heb. In Nederland natuurlijk, maar ook in Indonesië. We hebben van de week allemaal op NET 5 grenzeloos verliefd kunnen kijken waar Ellen en Prema in te zien waren (heb je het nog niet gezien? Het is een echte aanrader!). Wat Ellen zegt op het einde, (dat iedereen wel dromen heeft maar dat een enkeling deze echt waar maakt en dat zij blij is dat ze dat heeft gedaan. En dat ze niet kiest voor succes in Nederland maar geluk in Indonesië) dat slaat de spijker op z’n kop. Dat zijn de woorden waar ik voorheen niet op kon komen, maar die ik zo graag aan mensen in Nederland zou willen uitleggen. Dus bij deze mensen, kiezen voor je geluk en dromen najagen, dat is wat ik hier aan het doen ben. Nederland is fijn, alles goed geregeld. Indonesië is een ongeregeld land bij elkaar, de cultuur is lastig en ingewikkeld, maar ik ben hier wel gelukkig. Maar dat betekend niet dat het makkelijk is, je geluk en dromen najagen. Want in Nederland heb ik ook veel, en iets heel belangrijks; familie. Gelukkig is de wereld steeds meer een global village zoals ze dat noemen en whatsappen en skypen we dan ook regelmatig met elkaar.

Zo genoeg over dit, het is ook belangrijk om alles niet te moeilijk te maken en vooral veel te genieten. Dat heb ik deze week dan ook gedaan. Nou ja, zondag nadat we naar Air Sunny waren geweest (een koud water bron) kreeg ik koorts en mega veel oorpijn. Toch maar even naar de dokter, dubbele oorontsteking. Dus effe kuurtje er tegen aan en twee dagen zweten van de koorts in bed. Nu weer helemaal topfit gelukkig. Ook maandag, de 27ste oktober, was Opa jarig. Hij zou 83 jaar oud zijn geworden. Om er bij stil te staan zijn Abid en ik (en mijn koorts en oorontsteking) lekker wezen uit eten bij een veredelde warung. Dat noemen ze hier rumah makan (eethuis). Is meer restaurantstijl. Erg lekker! Woensdag en donderdag ben ik naar school geweest. Waarbij we donderdag weer een hele interessante Balinese cultuurklas hebben gehad. Anders half uur hebben we het gehad over de Balinese kalender. En ik kan zeggen, die is heel ingewikkeld! Iedere maand telt 35 dagen, ze tellen 7 dagen, 5 dagen en 3 dagen. Bijvoorbeeld de drie dagen staan voor goede dagen, gemiddelde dagen en slechte dagen. En die herhalen zich elke keer weer. Net als de 7 en de 5 dagen. Net als bij de regulieren kalender de week van 7 dagen is. Maar op slechte dagen houdt je bijvoorbeeld geen ceremonies die je kan plannen, zoals een crematie. Dan houdt de kalender ook nog rekening met de stand van de maan. Maar naast de 3, 5 en 7 dagen en de maan, zijn er ook nog genoeg andere speciale dagen. En alles heeft zo z’n betekenis, zeker in combinatie van dingen die op een dag vallen. Voorbeeldje: Volle maan, goede dag, met die Balinese verjaardag, in combinatie met bepaalde goden ect, kan echt een hele heilige topdag zijn voor het Hindoeïsme. Interessant om te horen en er over te leren. Het is echter wel een hele studie wil je echt begrijpen wat alles betekend. Nu krijgen wij de beginselen, dat is voor mij wel genoeg.

Verder kwamen Ellen en Prema donderdag middag aan in Singaraja. Ellen gaat eind November weer naar Nederland, dus moesten elkaar nog even meeten. Net als twee andere ‘Dutchies’ die zich ook in omgeving Singraja waren. Vrijdag zijn we dan ook met zijn allen naar de Aling-Aling waterfalls geweest. Super mooie natuur en heftige watervallen. Je kan daar van een natuurlijke glijbaan (Steen gevormd door het water wat er stroomt) glijden en van een 12 en 14 meter hoge klif springen in het water. Super om te zien en vooral (voor mij dan) om niet zelf te doen. Er zijn voorheen dan ook al 4 mensen overleden, 4 redenen genoeg om anderen de sprong te zien wagen. Maar het zag er zeker heel gaaf uit! Ook trots op mijzelf dat ik de prijs (voor mijzelf omdat ik die spring en glij activiteiten niet wilde doen) van 100.000 naar 20.000 heb weten te afdingen, in het Indonesisch, schouderklopje voor mijzelf! Het gaat bij het afdingen niet alleen om het gebruiken van de taal, maar ook om het proeven van de situatie. Vind de verkoper je een snob omdat je als ‘westerse’ de volle prijs niet wil betalen, of zijn ze welwillend en gaat de strijd van de vlotte babbel los tot je tot een goed bod komt (voor beide!). Bij het eerste scenario is het makkelijk om Abid bij me te hebben, die kan uitleggen dat ik student bent en geen toerist (ik kan dat ook wel zeggen maar het ‘westerse’ druipt dan nog steeds van me af). Bij het tweede scenario kan ik los gaan en dat vind ik heerlijk om te doen. Het eindigt dan altijd met een glimlach en een terima kasih, sampai jumpa!

Heb ook goed met Ellen bij kunnen praten, we hebben altijd veel te praten natuurlijk, zitten in het zelfde schuitje natuurlijk. Het is ook fijn om met elkaar te kunnen praten, bevestigd ook veel dingen! Jammer genoeg moesten Ellen en Prema vrijdag al weer op huis aan. Nou wij er na maar even naar de supermarkt. Komen we terug en zien we tot onze verbazing dat iemand Istri en Suami heeft meegenomen. Kooi op de grond en open, vogels weg. Kijk mensen het zijn twee parkieten geen twee staven goud! Jammer dat mensen dat doen.. dus nu hebben we een lege kooi. Sumpret, zoals we dat op z’n Indonesisch zeggen! De volgende generatie vogels dus maar binnen houden als we weg gaan, jammer genoeg…

Maar we komen er wel overheen hoor mensen, wees maar niet bang! Dit was mijn update weer, tot ziens en Sampai Jumpa!
Marleen