Just an ordinary special day

Net terug van de Alfamarkt.. even wat drinken gehaald en een apparaatje wat die irritante zoemende muggen weghoudt zonder dat ik de kamer vol met anti insecten spray hoef te spuiten (wat niet echt fraai spul is). Vanochtend heb ik twee lessen Bahasa Indonesia gehad, weer het een en ander geleerd over kelaurga (familie) en rumah (huishouden enz). Na thuiskomst wat gekookt en gegeten en opgeruimd.. daarna naar de alfamarkt geweest, zoals ik al noemde.. Just an ordinary day, zoals ze dat dan noemen. Maar wel een ordinary day in Indonesia en dat maakt het voor mij bijzonder.

Want tijdens de lessen merk ik dat ik steeds beter zinnen kan maken en de docent maakte een opmerking dat ik goed ben in het echte ‘Indonesische’ taalgebruik. Wat met veel hoge en lage tonen is en het toevoegen van woorden als: aduh, sip, wah, eeeeey… ect. Het is een hele expressieve taal ben ik eigenlijk nu wel achter gekomen, eerst was me dat nog niet echt zo opgevallen. Maar een leuk compliment!

Wat voor mij ook bijzonder maakt is praten met mensen, die mij steeds minder zien als ‘tourist’ en steeds meer zien als student. Het gaat dan om de mensen die ik niet ken. Zoals mensen die ik tegen kom in de alfamarkt. Of mensen waaraan ik de weg vraag of die ik tegen kom op de pasar malam. Mensen die mij niet proberen af te troggelen om het drie dubbele te vragen voor een tros tomaten. Misschien begin ik wel steeds meer zelf Indonesisch te zijn.. misschien zijn het die kleine handelingen die je als ‘westerling’ anders doet.. maar die ik misschien nu wel aan het afleren ben. Ik merk wel dat de andere buitenlandse Darmasiswa studenten veel meer westerse trekjes hebben. Ongemerkt hebben we toch meer de ‘ik’ in onze gedachte, terwijl de Indo meer de ‘wij’ hebben. Beide is goed en heeft zijn voor en nadelen natuurlijk. Maar om af te stemmen tussen een westerse en een indo moet je open staan voor elkaars waarden. Als westerse ‘ik’ denker kan je al snel misbruik maken van de Indonesische ‘wij’ denker. Niet zozeer bewust, maar door het er van uitgaan dat we onze mening aan elkaar delen horen we wel als de ander het er niet mee eens is. In Indonesië loopt die communicatie anders. Indonesiërs zijn altijd bereid anderen te helpen. Ja betekend ja en nee betekend ook ja. Je hebt dus twee ja’s en geen nee. Echter wordt er van beide verwacht dat je rekening houdt met de ander. Zie je bijvoorbeeld dat de ander het druk heeft, vraag dan niet of je weggebracht kan worden of vraag of je iemand weet die dat kan doen. Ook na twee keer dingen vragen en na twee keer ja, doe eens een keer iets terug. Een indo zal nooit zeggen dat je te veel bent.. of dat die niet kan helpen, hij zal altijd wel een manier vinden om dat te doen. de indirecte communicatie is dus een veel groter deel dan het stuk directe communicatie. Soms is dat erg ingewikkeld.. soms moet je gewoon leren hoe die communicatie werkt. De indirectheid is een belangrijk deel van de Indonesische communicatie, die dan ook overal geld. Ik merk dat ik die indirecte communicatie wel een beetje door begin te krijgen, en merk dat ik soms me aan ’t irriteren ben als andere westerse het nog voor geen hout snappen en vrij arrogant overkomen op Indonesiërs. Maar die gedachte is natuurlijk niet helemaal eerlijk..

Maar als je als westerse de Indomanier dan eenmaal door hebt, dan accepteren de indo’s je ook meteen allemaal lijkt het wel. Een paar dagen terug was ik ergens in een winkel, die bleek van een vriend van Abid te zijn achteraf, waar ik een paar dingen gekocht had en had afgerekend in geheel Indonesisch en een beetje aan de praat raakte. Vandaag kwam die persoon een lamp en een stopcontactendoos brengen omdat ik dat vast nog een keer nodig had. Dat is een gebaar van waardering zij Abid. Nou ik voel me dan ook erg gewaardeerd. Dat soort mensen hebben door dat ik geen toerist ben.. maar als ik dan op straat loop met een zonnebril op mijn hoofd.. dan kan ik ’t ze ook niet kwalijk nemen dat ze denken dat ik een toerist ben die een gids nodig heeft, een scooter wil huren, een lift nodig heeft of die 10.000 souvenirs wil kopen.

En als laatste wat de ordinary day speciaal maakt voor mij; gewoon lekker rondrijden op m’n scheurijzer.. lekker rondtuffen op de scooter en zien wat er allemaal gebeurt op straat.

Sampai Jumpa!

Marleen