Wonen in de kampong

Hallo allemaal,

Nu er eindelijk eens een rustig momentje is hier, in de kampong, zal ik eens mijn blog bijwerken. Na precies een week hier te wonen kan ik ook een hoop vertellen. Leven in de kampong; niet vergeleken met wat mijn eerdere ervaringen tot nu toe in Indonesië. Als ik het even kort moet samenvatten: leven in de kampong is geweldig, maar tegelijkertijd als je het realistisch gaat bekijken is het ook vreselijk tekortkomend en ver van mijn idealen.

Mensen hier in de kampong, het is een grote familie. De kampong waar ik nu leef ( een van de in Ampenan (Mataram), Lombok), leven naar mijn schatting zo’n 70 families. Iedereen kent elkaar, iedereen komt bij elkaar op bezoek. Vooral komen veel jongeren iedere dag hier heen, naar het huis van Bu Dewi en Pak Yudah, waar ik woon. Ik denk dat hier zo ongeveer 30 kinderen per dag over de vloer heen komen. Waarom? Omdat ze hier twee playstations 2 hebben waar de kinderen van ochtend tot avond mee spelen. Voor maar 1000IDR per uur is dat ook makkelijk te betalen. Hier is al een voorbeeld van geweldig en vreselijk. Geweldig omdat iedereen zomaar bij elkaar langs kan komen en iedereen elkaar helpt. Je hoeft hier niet alles te hebben, als je iets niet hebt ga je het bij een ander lenen. Vreselijk; de kinderen gaan maar zelden of niet naar school. De school hier is een overheidsschool waar maar één leraar is aangenomen door de overheid. Dat betekend dat een leraar een fatsoenlijk salaris krijgt van ongeveer 2 tot 5 miljoen (160 tot 300 euro) en de rest van de leraren die door de school worden betaald krijgen maar 300.000IDR per maand. Dat is een grove 25 euro. Nou dan kan je je ook voorstellen dat als je met zo’n salaris werkt, dat de motivatie ook ver te zoeken is. En dat is ook zo, leraren komen vaak niet opdagen en de lessen zijn van slechte kwaliteit. De leerlingen zijn ook niet gemotiveerd. Waarom naar school gaan als ik later toch op de sawa ga werken of visser wordt? Naast de missende motivatie van leraar en leerling is het voor leraren ook heel moeilijk om een overheidsleraar te worden. Er is een test die je kan maken om overheidsleraar te worden. Echter maakt de uitkomst van de test niet zo veel uit, maar het geld wat je er voor kan neerleggen. We praten hier soms over 200.000.000IDR, daar kan je hier een huis van kopen! Door corruptie is het voor veel mensen onbereikbaar. Indonesië houdt haar ontwikkeling tegen door praktijken als corruptie. Ook Pak Yudah heeft er mee te maken. Hij gaat maar af en toe naar zijn werk als bewaker omdat hij weet dat hij niet hoger op kan komen. Hij zou graag op het vliegveld gaan werken, maar toen afgelopen deze mogelijkheid hem werd voorgehouden, bleek dat hij wel een flinke som geld moest neerleggen. Dit maakt mensen onder aan de samenleving niet gemotiveerd om hoger op te komen. Het is niet de wil die mist, het zijn de mogelijkheden die worden geblokkeerd door corrupte overheidsmedewerkers.

Wat je hier ook ziet, en ik vind het werkelijk hartverwarmend. Een jongentje uit een gebroken gezin, waarvan de vader hertrouwt op het eiland Sumbawa en de moeder werkend in Singapore, leeft hier in de kampong. Zonder ouders, broertjes of zusjes. Maar hij is niet alleen. Hij dwaalt wel eens waar rond in de kampong, gaat inderdaad zoals veel kinderen zelden naar school, maar er wordt voor hem gezorgd. Hij is geliefd door iedereen wordt verzorgt door iedereen. Dat soort systemen kennen we niet in Nederland. Het is zoiezo erg dat de ouders van dit kind hem hebben achter gelaten, hoe kan je zo iets doen? Echter, hij heeft geluk dat hij in een kampong woont. Hier wordt hij verzorgt en heeft eten en drinken en een plek om te slapen. Woon je in een meer westerse (rijkere) wijk, dan is dat ook al totaal anders. Nog een voorbeeld. Twee dagen geleden kreeg de oma van een kampong bewoner te horen (die elders woont) dat haar hele wijk wordt vernietigd. Wat is er aan de hand: de huizen in de wijk waren toegewezen aan politiemedewerkers, zo’n 20 jaar geleden. De politiemedewerkers konden daar met hen familie gaan wonen. Ze hebben de huizen en de grond dus nooit gekocht. Echter in 20 jaar zijn de huizen wel aangepast naar eigen stijl en werken vele al niet meer bij de politie. Echter ze woonden er nog steeds. Twee dagen terug besloot de overheid dat het tijd is dat zij hun grond terug te claimen. Ze hadden nog de tijd om alle bezittingen mee te nemen en die zelfde dag is het nog met de grond gelijk gemaakt. Vreselijk wat die mensen overkomt. Het mooie is, je bent niet alleen. De hele familie komt naar je toe en helpt je. En niet alleen de familie, ook vrienden van de familie en mensen uit kampongs die familie kennen, ze komen allemaal. Ze zorgen voor eten, onderdak, onderhandelingen met de overheid (niet dat dat zin had, maar toch). In Indonesië ben je nooit alleen. Ik wens deze mensen sterkte en hopelijk hebben zij snel een nieuwe woning.

Verder zijn de mensen hier super gastvrij en heel vriendelijk. Eerste dag hier in de kampong ging het dan ook als een lopend vuurtje rond dat er een ‘bule’ was ingetrokken. Ze zijn dan ook allemaal stuk voor stuk mij komen begroeten en hadden allemaal snacks en eten meegenomen. Nou na dag een zouden er eigenlijk 5 dagen gym moeten volgen. Maar helaas, daar had ik geen tijd voor. Ook was die dag Kepala kampong komen kijken. Het hoofd van de kampong. Deze zorgt voor goede gang van zaken in de kampong. Mensen kennen hem, hij kent de mensen. Naast kepala kampong is hij ook leraar in elektricien. Maar ik zie hem vaak hier rondhangen, dat leraarschap zal wel niet heel intensief zijn. Maar ik kreeg meteen toestemming om een tijdje te verblijven, top dus! Een kepala kampong wordt deels gekozen en deels aangesteld door de lokale overheid. Hij wordt voorgedragen als kepala kampong en de overheid moet hem dan nog accepteren. Kepala kampong is een mooie baan, beetje de hele dag bij mensen langs gaan en socializen. Bovendien biedt iedereen hem de hele dag eten aan, dat kan je dan ook aan hem zien. Hij zorgt dus voor al het reil en zeilen in de kampong. Officieel moet hij ook toezien op de regels in de kampong. Maar Indonesië was Indonesië niet als officieel en praktijk totaal anders is. Hier in de kampong heb je maar een paar uur per dag water, dan vul je grote emmers in de mandi en buiten. Dan kom je de dag door. Enig ongemak is als je aan het eind van de dag naar de wc moet en het water is op…. (welcome to the kampong life). Dat vonden ze hier ook ongemakkelijk dus hebben ze (samen met kepala kampong) een waterpomp geïnstalleerd. Omdat de watervoorziening overheidseigendom is, is het verboden om zelf waterpompen te plaatsen. Echter stond kepala kampong de hele dag mee te klussen (ja meer mee te kijken en sigaretten te roken). Vandaag zag ik dat de waterpomp netjes weggewerkt is met een strak gemetseld muurtje. Zo gaat dat in de kampong.

Zoals ik al zij; sinds gisteren hebben we stromend water de hele dag door. Een luxe in de kampong, de normaalste zaak in Nederland. Wat ook de normaalste zaak in Nederland is, is stroom. In de kampong staat nog wel eens een geit op de kabels te kauwen en valt het dan nogal eens uit. Het is zoiezo normaal dat de stroom uitvalt op Lombok, maar in de kampong nog wat vaker. Dan komt er zo’n mannetje en dan gaat ie de stroom maken. Kan soms wel even duren. Gelukkig zijn er dan kaarsen, wat ook een gezellig sfeertje geeft. Wat ook normaal is dat er hier en daar in de avond een kakkerlak rondloopt. Als ik een ding echt vies vindt, is het kakkerlakken. De eerste dagen heb ik dan ook als een maniak wel 10000x mijn kamer gecheckt op kakkerlakken en helaas, vond ik er ook een paar. Gelukkig is er dan baigonspray. De ongezondste maar effectiefste uitvinding van de eeuw om kakkerlakken te bestrijden! Echter na een week, went het. Je zou het niet denken maar het is echt zo. Ook lopen en er hier en daar wat muizen en ratten rond (maar dat is eigenlijk door heel Indonesië wel denk ik zo). In Bali eren ze ratten en muizen, ze zeggen hoi tegen ze. Dat doe ik nu ook en dan zijn die beesten ineens een stuk minder vies. Werkelijk waar, nu ik zo typ merk ik dat ik aan veel dingen kan aanpassen. Maar er zijn grenzen, als ik een spin zie (welk formaat dan ook), dan ren ik gillend de kampong rond!

Door gebrek aan hygiëne (wat totaal niet de standaard is als in Nederland), heb ik gemerkt dat ik niet alles kan hebben qua eten en drinken. Dat merkte ik doordat ik dinsdagnacht ontzettende buikpijn kreeg en overgeven en diaree… tegen de tijd dat het ochtend werd was ik al helemaal slap en zijn we naar de eerste hulp gegaan. Daar kreeg ik een spuit en wat medicijnen en de diagnose was: te veel sambal gegeten… nou ja, oké, maar weer naar huis dan he. Maar hoe verder de dag vorderde hoe erger het werd. Dus in de namiddag terug naar het ziekenhuis, al vrij uitgedroogd. Ze hebben me daar aan het infuus gelegd en hebben mij eerst een uur ter observatie gehouden. Nadat het duidelijk was dat er geen verbetering in zat hebben ze mij meteen opgenomen in het ziekenhuis. Daar heb ik twee nachten gelegen en een antibioticakuur gehad. Dat werkte goed en na nachten kon ik dus weer naar huis. Een ziekenhuis in Indonesië kent geen bezoektijden, het is namelijk altijd bezoektijd. Toen ik net werd opgenomen waren VIP-kamers allemaal bezet en werd ik op een gedeelde kamer gelegd. Daar heb ik me toch een partij vreselijk gevoeld. Misselijk, hoofdpijn, zwak en dan de familie over de vloer met allemaal sterk geurend eten… dat is geen combinatie. De dag erna was er een VIP-kamer vrij en kon ik alleen op een kamer liggen. Een stuk beter. Dankzij de Nederlandse verzekering was alles ook snel geregeld in de kosten. Ook ik heb half Lombok op bezoek gehad trouwens, mijn hele kamer vol met brood en cake. Dat schijnt goed te zijn voor de gezondheid hier. Fruit dat mag niet als je ziek bent. Ja andere landen andere culturen he.

Maar goed, nu weer aan de betere hand. Nog wel wat zwak en snel moe, ok mijn maag kan nog niet alles aan. Nog even rustig aan doen dus. En wat hebben we geleerd: geen die-hard-kampong-eten meer voor mij. Beter een warung waardige maaltijd, waar nog enig hygiëne wordt toegepast.

Het is een heel avontuur hier in de kampong en ik vind het geweldig. Zoals ik dit verhaal begon, de kampong: geweldig en vreselijk, maar je gaat er van houden. Waar andere studenten in Thailand, Kuala Lumpur, Singapore of elders, zit ik in de kampong op Lombok. Je hoeft niet ver te gaan, de pareltjes zijn voor mij de kleine dingen en het normale Indonesische leven.

Sampai Jumpa,

Marleen