Sudah tiba di Lombok!
Door: Marleen Verhoeckx
Blijf op de hoogte en volg Marleen
15 December 2014 | Indonesië, Mataram
Hallo allemaal,
Het is maandag morgen, iedereen slaapt nog, ik ben net wakker geworden en zit buiten met mijn laptop dit verslag te typen. Zo nu en dan komt er iemand voorbij de nasi verkoopt. Best wel een normale ochtend, echter, er is een groot verschil; ik zit niet in mijn boardinghouse in Singaraja – Bali, maar ik typ dit verslag vanuit Ampenan, Mataram – Lombok! Wat ben ik blij weer terug op Lombok te zijn! We zijn er nu voor een maand of anderhalf, de laatste keer was maar 3 dagen en meer een Lombok experience in vogelvlucht! Maar nu hebben we de tijd!
Zaterdag ochtend zijn we op ons gemak vertrokken vanaf Singaraja naar Padangbay (de haven). Dat is zo’n 4 uur op de scooter. Onderweg zie je en maak je van alles mee. Koekwauzen die als malloten door het verkeer razen bijvoorbeeld… ik kan het af en toe niet begrijpen. Maar wij tuffen lekker door op ons overgepakte scootertje (waarom had ik al die spullen ook al weer nodig?). Met een koffer, en twee volle rugzakken zitten we op de scooter, het comfort laat zo wel de wensen over (haha!). We zijn in ieder geval goed voorbereid. Ook hebben we de dag voor ons vertrek nog even nummer 1 item voor het regenseizoen aangeschaft: de regenjas. Dit kan niet ontbreken aan je scooteruitrusting, of het nu twee minuten rijden naar de warung is of 4 uur richting Padangbay, je hebt er een nodig. Een halve minuut in de moessonregen en je bent doorweekt. Dat is wel even andere koek dan de ellelange miezer buitjes in Nederland! Dus wij met regenjas op de scooter met het idee dat het in de bergen als pijpenstelen uit de lucht komt vallen. Alle tekenen zijn daar; we zien de dreigende wolken boven de bergen hangen. Echter eenmaal bergopwaarts kijkt iedere passant op de weg ons een beetje raar aan.. waarom hebben zij een regenjas aan als t niet regent? En inderdaad, eenmaal op de berg schijnt de zon, geen drupje te bekennen. We hebben geluk deze dag en we komen helemaal geen regen tegen. Ook op de boot en ook tijdens de aankomst op Lombok is het droog.
Eenmaal aangekomen in de haven is het wachten in de volle zon totdat je de boot op kan. Na een half uur bakken en zweten (regenjas is nu natuurlijk uitgedaan) kunnen we de boot op. We parkeren de scooter en vinden een plekje om de komende 4 uur door te brengen. Ineens hoor ik “Ey Jonguh, hedde da gezien gehad dan hier.. kiek dan”, zitten er ineens vier Nederlanders achter mij. Twee Brabantse jongens en twee meiden uit Rotterdam. Is heel raar om ineens dat Brabantse platte accent te horen als je dat al een paar maanden niet meer gehoord hebt, ook; wat een raar accent eigenlijk. Ze hebben mij nog niet opgemerkt als Nederlander (ik zie er ook niet echt uit als een toerist, draag gewoon een lange broek en blouse, i.p.v. shorts en een top & daarbij komt ik ben geen toerist natuurlijk!). Ze gingen voor het eerst naar Lombok en hadden blijkbaar geen idee wat van Lombok te verwachten. Een vertelde zelfs dat ze hoopte dat ze niet in een bamboe hutje op het strand hoefde te slapen en dat er een toilet was. Ook hoopte ze dat er normale wegen waren. Nou zullen ze nu wel ontdekt hebben dat t allemaal wel mee valt en dat er normale wegen zijn en zelfs hotels (waaronder van die all-inclusive-resorts). Maar het deed mij denken aan mijn perseptie van Lombok voordat ik er voor de eerste keer heen ging. Ook ik had totaal geen idee waar ik terecht zou komen. Sterker nog, had nog nooit van Lombok gehoord. Alleen als chili die je in het eten verwerkt! Maar ook ik had mijn mening al snel bijgesteld op het moment dat ik aankwam op Lombok!
Oke, terug naar de toch over zee met de boot. Die Nederlanders weten trouwens nog steeds niet dat ik ook een Nederlander was. Voel niet altijd de behoefte om met mijn ‘landgenoten’ om te gaan. Laat mij maar lekker die witte Indo zijn dan, haha. De verdere reis heb ik dan ook naar hun gesprekken geluisterd en kwam ik tot de conclusie dat het ook niet echt mijn soort mensen waren. De zee was erg wild deze keer. We hebben flink geschommeld, 4 uur lang. Dan duurt die 4 uur ook wel extra lang hoor kan ik zeggen. Op ongeveer de helft van de toch hoorde we ineens een grote knal met een paar de volgden, de hele boot trilde. We zagen een paar bemanningsleden met touwen over het dek rennen.. tja das toch niet echt gerust stellend. Vanaf het dek kan je een stuk beneden dek zien en daar zag ik dat een van de vrachtwagens was losgekomen en die van voor naar achteren tegen andere auto’s en tegen de zijkanten van de boot aan knalde. Gelukkig hebben ze Indo-style de truck weer op zijn plaats gekregen met touwen en versteviging en verliep de reis erna gelukkig alleen schommelend. Toch was het wel fijn om de haven van Lombok te kunnen zien en te kunnen denken, als er nu wat mis gaat kan ik in ieder geval nog naar land zwemmen, haha! Weer een avontuur. Overigens; die ferry’s tussen Lombok en Bali zijn over het algemeen gewoon veilig. Denk ook dat er een paar mensen flink op hun kop hebben gehad door het niet goed vastzetten van de vrachtwagen.
Zo eenmaal op Lombok het laatste stukje op de scooter. Zo lang op de scooter, dan ben je toch wel gaar hoor na zo’n dag. Gelukkig was het op Lombok nog een uurtje en dan waren we eindelijk bij Bu Dewi & family. Rijden we de straat binnen, stoppen we voor de poort, alles donker en op slot. Haha dat is een domper hoor als je denk eindelijk gearriveerd te zijn. wij bellen, o zijn jullie nu al hier, dat hebben jullie niet verteld. Wat blijkt: we hadden wel geregeld dat we daar konden verblijven maar even vergeten te melden dat we dan ook deze zaterdag zouden aankomen. Gelukkig konden we met alle plezier bij Sunday slapen. Waar ook bu Dewi & family was omdat de vader van Sunday naar Java is op familie bezoek. Dus een huis vol, en een gezellig huis vol dat het was! Ik heb heerlijk geslapen die nacht en de dag erna wakker geworden met een herboren gevoel! Zondag hebben we beetje door Mataram heen gereden en warungs bezocht natuurlijk. In de middag is Abid naar zijn ouder gegaan en heb ik de middag met bu Dewi doorgebracht. Het viel haar meteen op dat ik al een aardig woordje Indonesisch spreek. De communicatie gaat dan ook een stuk makkelijker nu, dan de eerste keer in Lombok twee maanden terug!
In de avond heeft Sunday mij opgepikt en zijn we naar het strand in Ampenan gegaan. Daar hebben we met wat vrienden saté gegeten. Saté kip, rund, vis, schelpdieren, octopus, ect. Heerlijk! Daarna nog koffie op het strand! Chill avond dus! Relax en gezellige avond! Bovendien al plannen gemaakt om nieuwjaar te vieren! Later die avond weer terug naar bu Dewi en tijd om te slapen. Deze keer alleen maar twee doden kakkerlakken gesignaleerd, als ik er dan toch moet zien, dan het liefste in die staat. Ze hebben zelfs een bus baigon (insectenspray) voor mij gekocht. Dus als ik er een levend zie, dan is die ook snel aan zijn eind. Je went er vanzelf aan zullen we dan maar zeggen. Dus na mijn angst voor kakkerlakken overwonnen te hebben heb ik heerlijk geslapen!
Zo, vandaag dan, rustig dagje, de Kepala Desa (soort burgemeester van de buurt zegmaar) is net langs geweest om mij te ontmoeten. Het gaat als een lopend vuurtje dat hier een bule woont voor een maand. Er zijn al meerdere mensen langs geweest en dan nemen ze cakes enz. mee. Daar pak ik dan ook allemaal een stukje of twee van, dan val ik meteen bij iedereen in de smaak. Wel maar weer snel naar de gym gaan, haha! Morgen ga ik naar SLB Darma Wanita, mijn oude stageplek, hopelijk kan ik daar wat betekenen. Dat zal mijn Bahasa Indonesia ook goed doen!
Sampai Jumpa!
Marleen Verhoeckx
Het is maandag morgen, iedereen slaapt nog, ik ben net wakker geworden en zit buiten met mijn laptop dit verslag te typen. Zo nu en dan komt er iemand voorbij de nasi verkoopt. Best wel een normale ochtend, echter, er is een groot verschil; ik zit niet in mijn boardinghouse in Singaraja – Bali, maar ik typ dit verslag vanuit Ampenan, Mataram – Lombok! Wat ben ik blij weer terug op Lombok te zijn! We zijn er nu voor een maand of anderhalf, de laatste keer was maar 3 dagen en meer een Lombok experience in vogelvlucht! Maar nu hebben we de tijd!
Zaterdag ochtend zijn we op ons gemak vertrokken vanaf Singaraja naar Padangbay (de haven). Dat is zo’n 4 uur op de scooter. Onderweg zie je en maak je van alles mee. Koekwauzen die als malloten door het verkeer razen bijvoorbeeld… ik kan het af en toe niet begrijpen. Maar wij tuffen lekker door op ons overgepakte scootertje (waarom had ik al die spullen ook al weer nodig?). Met een koffer, en twee volle rugzakken zitten we op de scooter, het comfort laat zo wel de wensen over (haha!). We zijn in ieder geval goed voorbereid. Ook hebben we de dag voor ons vertrek nog even nummer 1 item voor het regenseizoen aangeschaft: de regenjas. Dit kan niet ontbreken aan je scooteruitrusting, of het nu twee minuten rijden naar de warung is of 4 uur richting Padangbay, je hebt er een nodig. Een halve minuut in de moessonregen en je bent doorweekt. Dat is wel even andere koek dan de ellelange miezer buitjes in Nederland! Dus wij met regenjas op de scooter met het idee dat het in de bergen als pijpenstelen uit de lucht komt vallen. Alle tekenen zijn daar; we zien de dreigende wolken boven de bergen hangen. Echter eenmaal bergopwaarts kijkt iedere passant op de weg ons een beetje raar aan.. waarom hebben zij een regenjas aan als t niet regent? En inderdaad, eenmaal op de berg schijnt de zon, geen drupje te bekennen. We hebben geluk deze dag en we komen helemaal geen regen tegen. Ook op de boot en ook tijdens de aankomst op Lombok is het droog.
Eenmaal aangekomen in de haven is het wachten in de volle zon totdat je de boot op kan. Na een half uur bakken en zweten (regenjas is nu natuurlijk uitgedaan) kunnen we de boot op. We parkeren de scooter en vinden een plekje om de komende 4 uur door te brengen. Ineens hoor ik “Ey Jonguh, hedde da gezien gehad dan hier.. kiek dan”, zitten er ineens vier Nederlanders achter mij. Twee Brabantse jongens en twee meiden uit Rotterdam. Is heel raar om ineens dat Brabantse platte accent te horen als je dat al een paar maanden niet meer gehoord hebt, ook; wat een raar accent eigenlijk. Ze hebben mij nog niet opgemerkt als Nederlander (ik zie er ook niet echt uit als een toerist, draag gewoon een lange broek en blouse, i.p.v. shorts en een top & daarbij komt ik ben geen toerist natuurlijk!). Ze gingen voor het eerst naar Lombok en hadden blijkbaar geen idee wat van Lombok te verwachten. Een vertelde zelfs dat ze hoopte dat ze niet in een bamboe hutje op het strand hoefde te slapen en dat er een toilet was. Ook hoopte ze dat er normale wegen waren. Nou zullen ze nu wel ontdekt hebben dat t allemaal wel mee valt en dat er normale wegen zijn en zelfs hotels (waaronder van die all-inclusive-resorts). Maar het deed mij denken aan mijn perseptie van Lombok voordat ik er voor de eerste keer heen ging. Ook ik had totaal geen idee waar ik terecht zou komen. Sterker nog, had nog nooit van Lombok gehoord. Alleen als chili die je in het eten verwerkt! Maar ook ik had mijn mening al snel bijgesteld op het moment dat ik aankwam op Lombok!
Oke, terug naar de toch over zee met de boot. Die Nederlanders weten trouwens nog steeds niet dat ik ook een Nederlander was. Voel niet altijd de behoefte om met mijn ‘landgenoten’ om te gaan. Laat mij maar lekker die witte Indo zijn dan, haha. De verdere reis heb ik dan ook naar hun gesprekken geluisterd en kwam ik tot de conclusie dat het ook niet echt mijn soort mensen waren. De zee was erg wild deze keer. We hebben flink geschommeld, 4 uur lang. Dan duurt die 4 uur ook wel extra lang hoor kan ik zeggen. Op ongeveer de helft van de toch hoorde we ineens een grote knal met een paar de volgden, de hele boot trilde. We zagen een paar bemanningsleden met touwen over het dek rennen.. tja das toch niet echt gerust stellend. Vanaf het dek kan je een stuk beneden dek zien en daar zag ik dat een van de vrachtwagens was losgekomen en die van voor naar achteren tegen andere auto’s en tegen de zijkanten van de boot aan knalde. Gelukkig hebben ze Indo-style de truck weer op zijn plaats gekregen met touwen en versteviging en verliep de reis erna gelukkig alleen schommelend. Toch was het wel fijn om de haven van Lombok te kunnen zien en te kunnen denken, als er nu wat mis gaat kan ik in ieder geval nog naar land zwemmen, haha! Weer een avontuur. Overigens; die ferry’s tussen Lombok en Bali zijn over het algemeen gewoon veilig. Denk ook dat er een paar mensen flink op hun kop hebben gehad door het niet goed vastzetten van de vrachtwagen.
Zo eenmaal op Lombok het laatste stukje op de scooter. Zo lang op de scooter, dan ben je toch wel gaar hoor na zo’n dag. Gelukkig was het op Lombok nog een uurtje en dan waren we eindelijk bij Bu Dewi & family. Rijden we de straat binnen, stoppen we voor de poort, alles donker en op slot. Haha dat is een domper hoor als je denk eindelijk gearriveerd te zijn. wij bellen, o zijn jullie nu al hier, dat hebben jullie niet verteld. Wat blijkt: we hadden wel geregeld dat we daar konden verblijven maar even vergeten te melden dat we dan ook deze zaterdag zouden aankomen. Gelukkig konden we met alle plezier bij Sunday slapen. Waar ook bu Dewi & family was omdat de vader van Sunday naar Java is op familie bezoek. Dus een huis vol, en een gezellig huis vol dat het was! Ik heb heerlijk geslapen die nacht en de dag erna wakker geworden met een herboren gevoel! Zondag hebben we beetje door Mataram heen gereden en warungs bezocht natuurlijk. In de middag is Abid naar zijn ouder gegaan en heb ik de middag met bu Dewi doorgebracht. Het viel haar meteen op dat ik al een aardig woordje Indonesisch spreek. De communicatie gaat dan ook een stuk makkelijker nu, dan de eerste keer in Lombok twee maanden terug!
In de avond heeft Sunday mij opgepikt en zijn we naar het strand in Ampenan gegaan. Daar hebben we met wat vrienden saté gegeten. Saté kip, rund, vis, schelpdieren, octopus, ect. Heerlijk! Daarna nog koffie op het strand! Chill avond dus! Relax en gezellige avond! Bovendien al plannen gemaakt om nieuwjaar te vieren! Later die avond weer terug naar bu Dewi en tijd om te slapen. Deze keer alleen maar twee doden kakkerlakken gesignaleerd, als ik er dan toch moet zien, dan het liefste in die staat. Ze hebben zelfs een bus baigon (insectenspray) voor mij gekocht. Dus als ik er een levend zie, dan is die ook snel aan zijn eind. Je went er vanzelf aan zullen we dan maar zeggen. Dus na mijn angst voor kakkerlakken overwonnen te hebben heb ik heerlijk geslapen!
Zo, vandaag dan, rustig dagje, de Kepala Desa (soort burgemeester van de buurt zegmaar) is net langs geweest om mij te ontmoeten. Het gaat als een lopend vuurtje dat hier een bule woont voor een maand. Er zijn al meerdere mensen langs geweest en dan nemen ze cakes enz. mee. Daar pak ik dan ook allemaal een stukje of twee van, dan val ik meteen bij iedereen in de smaak. Wel maar weer snel naar de gym gaan, haha! Morgen ga ik naar SLB Darma Wanita, mijn oude stageplek, hopelijk kan ik daar wat betekenen. Dat zal mijn Bahasa Indonesia ook goed doen!
Sampai Jumpa!
Marleen Verhoeckx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
