Hati-hati di jalan!
Door: Marleen Verhoeckx
Blijf op de hoogte en volg Marleen
30 November 2014 | Indonesië, Denpasar
Hallo allemaal hier en daar!
Zondag, relax dag, zo is dat in Nederland! Maar ook in Indonesië kennen ze het zelfde ritueel. Rustig opstaan en eens bedenken wat we vandaag gaan doen voordat de drukte van de week weer start maandag! Oke, drukte is relatief he mensen! Ik weet drukte hier is niet echt te vergelijken met de drukte die we in Nederland kennen. Maar toch, de zondag is rustdag en we doen het dan ook lekker rustig aan, gewoon omdat dat kan. Gisteren een killer work-out gedaan, dat merk ik dan ook vandaag… spierpijn tot en met! Maar dan gaan we toch lekker naar de Air panas? Ja goed plan, hotspring it is! Iedere keer als we daar heen gaan, dan zie ik altijd wel een paar verdwaalde toeristen blikken. Wat moet ik hier doen, zwemmen tussen de Indo’s, dat zijn we niet gewent hoor in ons 5* hotel! Haha, altijd leuk om te zien. Meestal zitten ze er een beetje ongemakkelijk bij en gaan ze na een half uurtje weer. Een enkeling durft het aan en springt wel het water in. En het water is heerlijk bye the way! Lekker warm. Nu zou je zeggen dat is in Indoland niet echt nodig, maar toch, heerlijk relax. En ja na een uurtje of anderhalf hebben wij het ook wel weer gezien hoor, en dan tuffen we weer lekker naar huis!
Nou dat is dan een typische zondag, relax, niet hoeft alles mag modus. Maar deze zondag heb ik de relaxen wel extra nodig. Want afgelopen week was me toch wel weer een weekje hoor. Maandag ochtend wachtende in de klas krijgen we te horen dat een van de studenten uit mijn klas een scooter ongeluk heeft gehad onderweg naar de campus. Wat is er dan aan de hand, vragen we ons af? Niemand had echt antwoorden. Een paar uren later horen we dat het relatief oke gaat. Sleutelbeen gebroken en de dag erna voor een second opinion naar Denpasar. De verzekering had de student door gestuurd naar Denpasar omdat de ziekenhuizen hier niet echt Europese standaarden hebben zeg maar. Hoe was ’t nou zo gekomen: op de weg wilde de student een bemo inhalen, een bemo is een klein busje waar mensen voor een paar duizend de hele stad kunnen doorkruisen. Als je ook zo op straat rondkijkt zie je altijd wel een bemo voorbij tuffen. Maar goed, tijdens die inhaalactie (de student haalde de bemo links in, wat eigenlijk volgens officiële regels rechts is natuurlijk) haalde iemand dezelfde bemo ook rechts in en vervolgens ging die andere scooter weer links rijden. De andere scooter remde toen die weer links ging rijden met als het gevolg dat de student niet op tijd af kon remmen. De voorband van de scooter van de student raakte de achterband van de andere scooter wat resulteerde in controleverlies over de scooter. Het gevolg daar van was een botsing met een boom. Gelukkig is de student er dus alleen maar (gelukkig) met een gebroken sleutelbeen van af gekomen. Het geeft nog maar eens een keer aan dat een ongeluk in een klein hoekje zit en dat uitkijken en rare inhaalacties niet veilig zijn (ook al lijkt het soms geen kwaad te kunnen).
Dinsdag is aangebroken, een dag na het ongeluk. Ik had met een andere student afgesproken om samen na school de student van het ongeluk te bezoeken. We kwamen er achter dat hij later de middag werd opgehaald door een ambulance en naar Denpasar werd gebracht. Er van uitgaande dat iemand van zijn huis waar hij woont (ze wonen daar met zijn 4e) wel mee zou gaan gingen we dan ook direct uit school er heen. Wat bleek, niemand van het huis had aangeboden om mee te gaan naar Denpasar. Nu zijn we allemaal volwassen enz. en kunnen we wel wat aan in ons eentje, maar het idee dat die helemaal alleen daar heen zou gaan en mogelijk geopereerd moest worden moet toch beangstigend zijn in je eentje. Ik ken de student eigenlijk niet zo goed, we zien elkaar alleen in de klas. Daardoor vond ik mijzelf dan ook niet op de eerste plaats om te vragen of die graag iemand mee had naar Denpasar. Echter na een bezoek en succes gewenst te hebben kon ik er toch niet over uitgedacht raken op de scooter terug naar huis… waarom bied niemand daar zijn/haar hulp aan? Eenmaal thuis belde ik op en vroeg of hij het fijn zou vinden als ik mee zou gaan naar Denpasar. En dat was een hele opluchting voor hem. Dus ik thuis mijn spullen gepakt voor een paar dagen en weer terug. De ambulance was mooi op tijd en daar begon de reis naar Denpasar.
Eenmaal in Denpasar, aangekomen bij het Bali Royal Hopsital (met loeiende sirenes, niet omdat het een noodgeval was maar omdat de straten in Denpasar zo druk zijn dat het met sirenes een stuk sneller gaat… haha ja Indonesië he!) bleek het meteen dat mijn komst nuttig zou zijn. Na een check en een afspraak met de arts waarbij de conclusie was de opereren de beste optie zou zijn, hebben we 10 uur in de lobby van het ziekenhuis moeten wachten tot dat de verzekering toestemming had gegeven voor die operatie. Na 20 telefoontjes en berichten was er dan eindelijk om 5.00 uur ochtend een goedkeuring voor het dekken van de kosten van de operatie. 10 uur is best lang. Maar na de goedkeuring van de dekking door de verzekering kregen we meteen een kamer met extra bed en werd de operatie voor de dag er na gepland. Top service in dat ziekenhuis! De operatie is verder ook goed gegaan en na een nacht nog te hebben doorgebracht in het ziekenhuis werd hij in de middag door de arts ontslagen uit het ziekenhuis. Maar voordat we konden gaan moest de verzekering weer goedkeuring geven voor een iets hoger uitgevallen rekening (ipv 40.000.000 IDR werd het 50.000.000IDR.. en er moest vervoer terug aangevraagd worden bij de verzekering).. en ja dat duurde nog eens bijna 6 uur. Maar goed, om 9.00 uur in de avond stond er dan toch weer een ambulance klaar die ons naar Singaraja zou brengen! Het waren twee hele vermoeiende dagen en vrijdag toen ik wakker werd in mijn eigen bedje weer was het toch wel extra fijn weer om thuis te zijn! Met de student gaat het helemaal goed, alleen nog een paar hechtingen er uit halen van de week en hij is weer de oude!
Verder beginnen we morgen (maandag) aan onze laatste week school. Daarna is het twee maanden semsterbreak. We hebben komende week toetsen. Het zou de nationale test moeten zijn maar deze toetsen zijn door de leraren gemaakt, waardoor het niet helemaal duidelijk is wanneer en of we nog een nationale test krijgen. We wachten het maar eens lekker op zijn Indonesisch af! Maar omdat dit de laatste week is betekend het dat we zaterdag met een korte stop in Denpasar naar Lombok gaan! Ik heb er heel veel zin in en we gaan voor een maand dus dit maal hebben we tijd genoeg! Ik ben van plan om naar mijn oude stageplek te gaan om te kijken of ik daar iets voor kan betekenen in de 4 weken dat we op Lombok zijn. verder kijk ik heel erg uit naar het ontmoeten van mijn vrienden daar en het uitzoeken van allemaal mogelijkheden om een toekomst op Lombok op te bouwen. Het volgende reisverslag zal dan ook worden geschreven op Lombok! Ik kijk er naar uit mensen!
Nou dat is wel weer genoeg getik voor vandaag, dadelijk lekker naar het stadspark een bakkie doen!
Sampai Jumpa!
Marleen
Zondag, relax dag, zo is dat in Nederland! Maar ook in Indonesië kennen ze het zelfde ritueel. Rustig opstaan en eens bedenken wat we vandaag gaan doen voordat de drukte van de week weer start maandag! Oke, drukte is relatief he mensen! Ik weet drukte hier is niet echt te vergelijken met de drukte die we in Nederland kennen. Maar toch, de zondag is rustdag en we doen het dan ook lekker rustig aan, gewoon omdat dat kan. Gisteren een killer work-out gedaan, dat merk ik dan ook vandaag… spierpijn tot en met! Maar dan gaan we toch lekker naar de Air panas? Ja goed plan, hotspring it is! Iedere keer als we daar heen gaan, dan zie ik altijd wel een paar verdwaalde toeristen blikken. Wat moet ik hier doen, zwemmen tussen de Indo’s, dat zijn we niet gewent hoor in ons 5* hotel! Haha, altijd leuk om te zien. Meestal zitten ze er een beetje ongemakkelijk bij en gaan ze na een half uurtje weer. Een enkeling durft het aan en springt wel het water in. En het water is heerlijk bye the way! Lekker warm. Nu zou je zeggen dat is in Indoland niet echt nodig, maar toch, heerlijk relax. En ja na een uurtje of anderhalf hebben wij het ook wel weer gezien hoor, en dan tuffen we weer lekker naar huis!
Nou dat is dan een typische zondag, relax, niet hoeft alles mag modus. Maar deze zondag heb ik de relaxen wel extra nodig. Want afgelopen week was me toch wel weer een weekje hoor. Maandag ochtend wachtende in de klas krijgen we te horen dat een van de studenten uit mijn klas een scooter ongeluk heeft gehad onderweg naar de campus. Wat is er dan aan de hand, vragen we ons af? Niemand had echt antwoorden. Een paar uren later horen we dat het relatief oke gaat. Sleutelbeen gebroken en de dag erna voor een second opinion naar Denpasar. De verzekering had de student door gestuurd naar Denpasar omdat de ziekenhuizen hier niet echt Europese standaarden hebben zeg maar. Hoe was ’t nou zo gekomen: op de weg wilde de student een bemo inhalen, een bemo is een klein busje waar mensen voor een paar duizend de hele stad kunnen doorkruisen. Als je ook zo op straat rondkijkt zie je altijd wel een bemo voorbij tuffen. Maar goed, tijdens die inhaalactie (de student haalde de bemo links in, wat eigenlijk volgens officiële regels rechts is natuurlijk) haalde iemand dezelfde bemo ook rechts in en vervolgens ging die andere scooter weer links rijden. De andere scooter remde toen die weer links ging rijden met als het gevolg dat de student niet op tijd af kon remmen. De voorband van de scooter van de student raakte de achterband van de andere scooter wat resulteerde in controleverlies over de scooter. Het gevolg daar van was een botsing met een boom. Gelukkig is de student er dus alleen maar (gelukkig) met een gebroken sleutelbeen van af gekomen. Het geeft nog maar eens een keer aan dat een ongeluk in een klein hoekje zit en dat uitkijken en rare inhaalacties niet veilig zijn (ook al lijkt het soms geen kwaad te kunnen).
Dinsdag is aangebroken, een dag na het ongeluk. Ik had met een andere student afgesproken om samen na school de student van het ongeluk te bezoeken. We kwamen er achter dat hij later de middag werd opgehaald door een ambulance en naar Denpasar werd gebracht. Er van uitgaande dat iemand van zijn huis waar hij woont (ze wonen daar met zijn 4e) wel mee zou gaan gingen we dan ook direct uit school er heen. Wat bleek, niemand van het huis had aangeboden om mee te gaan naar Denpasar. Nu zijn we allemaal volwassen enz. en kunnen we wel wat aan in ons eentje, maar het idee dat die helemaal alleen daar heen zou gaan en mogelijk geopereerd moest worden moet toch beangstigend zijn in je eentje. Ik ken de student eigenlijk niet zo goed, we zien elkaar alleen in de klas. Daardoor vond ik mijzelf dan ook niet op de eerste plaats om te vragen of die graag iemand mee had naar Denpasar. Echter na een bezoek en succes gewenst te hebben kon ik er toch niet over uitgedacht raken op de scooter terug naar huis… waarom bied niemand daar zijn/haar hulp aan? Eenmaal thuis belde ik op en vroeg of hij het fijn zou vinden als ik mee zou gaan naar Denpasar. En dat was een hele opluchting voor hem. Dus ik thuis mijn spullen gepakt voor een paar dagen en weer terug. De ambulance was mooi op tijd en daar begon de reis naar Denpasar.
Eenmaal in Denpasar, aangekomen bij het Bali Royal Hopsital (met loeiende sirenes, niet omdat het een noodgeval was maar omdat de straten in Denpasar zo druk zijn dat het met sirenes een stuk sneller gaat… haha ja Indonesië he!) bleek het meteen dat mijn komst nuttig zou zijn. Na een check en een afspraak met de arts waarbij de conclusie was de opereren de beste optie zou zijn, hebben we 10 uur in de lobby van het ziekenhuis moeten wachten tot dat de verzekering toestemming had gegeven voor die operatie. Na 20 telefoontjes en berichten was er dan eindelijk om 5.00 uur ochtend een goedkeuring voor het dekken van de kosten van de operatie. 10 uur is best lang. Maar na de goedkeuring van de dekking door de verzekering kregen we meteen een kamer met extra bed en werd de operatie voor de dag er na gepland. Top service in dat ziekenhuis! De operatie is verder ook goed gegaan en na een nacht nog te hebben doorgebracht in het ziekenhuis werd hij in de middag door de arts ontslagen uit het ziekenhuis. Maar voordat we konden gaan moest de verzekering weer goedkeuring geven voor een iets hoger uitgevallen rekening (ipv 40.000.000 IDR werd het 50.000.000IDR.. en er moest vervoer terug aangevraagd worden bij de verzekering).. en ja dat duurde nog eens bijna 6 uur. Maar goed, om 9.00 uur in de avond stond er dan toch weer een ambulance klaar die ons naar Singaraja zou brengen! Het waren twee hele vermoeiende dagen en vrijdag toen ik wakker werd in mijn eigen bedje weer was het toch wel extra fijn weer om thuis te zijn! Met de student gaat het helemaal goed, alleen nog een paar hechtingen er uit halen van de week en hij is weer de oude!
Verder beginnen we morgen (maandag) aan onze laatste week school. Daarna is het twee maanden semsterbreak. We hebben komende week toetsen. Het zou de nationale test moeten zijn maar deze toetsen zijn door de leraren gemaakt, waardoor het niet helemaal duidelijk is wanneer en of we nog een nationale test krijgen. We wachten het maar eens lekker op zijn Indonesisch af! Maar omdat dit de laatste week is betekend het dat we zaterdag met een korte stop in Denpasar naar Lombok gaan! Ik heb er heel veel zin in en we gaan voor een maand dus dit maal hebben we tijd genoeg! Ik ben van plan om naar mijn oude stageplek te gaan om te kijken of ik daar iets voor kan betekenen in de 4 weken dat we op Lombok zijn. verder kijk ik heel erg uit naar het ontmoeten van mijn vrienden daar en het uitzoeken van allemaal mogelijkheden om een toekomst op Lombok op te bouwen. Het volgende reisverslag zal dan ook worden geschreven op Lombok! Ik kijk er naar uit mensen!
Nou dat is wel weer genoeg getik voor vandaag, dadelijk lekker naar het stadspark een bakkie doen!
Sampai Jumpa!
Marleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
